Αγαπητοί & Αγαπητές, Φίλοι & Φίλες,
αφού με ψηφίζετε αβέρτα στη δημοσκόπηση, δικαιούμαι να ψιλο-ηγηθώ της κίνησης για το επόμενο reunion, που πιστεύω ότι πρέπει να γίνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, αφού :
α) κλείνουμε (αισίως!) 25 χρόνια (Παναγίτσα μου !!!) αποφοίτησης και
β) απολαμβάνω ιδιαιτέρως την παρέα σας
Επομένως, σας καλώ από τώρα να ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ, ώστε :
α) να "ανακαλύψουμε" και να καλέσουμε κι άλλους "παλιούς - καλούς - γνώριμους" από το "ίδρυμα", για να έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον η παρέα για όλους και ιδιαίτερα για όσους πιθανόν μας βαρέθηκαν από τις πρώτες συναντήσεις κι αναζητούν "νέες γνωριμίες".
β) να ορίσουμε έγκαιρα κατάλληλο χρόνο (μεταξύ 15 - 30/6, αποφεύγοντας μάλλον το 3ήμερο του Αγίου Πνεύματος που θα λείπουν αρκετοί κι εγώ) και τόπο, για την καλύτερη διεξαγωγή της ... "παράστασης", αλλά και για να μπορούν να έρθουν περισσότεροι.
γ) να σκεφθεί ο καθένας ό,τι θα μπορούσε να συμβάλλει στην επιτυχία της ... επετειακού τύπου αυτής βραδιάςδ) να μιλήσουμε με τη Λένα (ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ !) μήπως της παραγγείλουμε συμβολικό αναμνηστικό πραγματάκι, να μοιράσουμε μεταξύ μας.
ε) να έχει κανονίσει (επιτέλους) να μη λείπει ο Αρκουμάνης στο εξωτερικό
στ) να έχει φροντίσει ο Κονδύλης να έλθει από την Αίγινα και τα κότερα
ζ) να κάνω δίαιτα και να προλάβω έγκαιρα να κλείσω ραντεβού στο κομμωτήριο (!), because πλέον στην ιεράρχηση των προσωπικών μου στόχων μετά το "money - money - money" ακολουθεί το "vanity - vanity - vanity"...
Τέλος, μετά την φιλότιμη προσπάθεια (δια του παρόντος μηνύματος) να σας πείσω για την αξία μου στις Δημόσιες Σχέσεις (για όσους δεν είχαν πεισθεί από παλιά), παρακαλώ θερμά την Άννα - Μαρία Β. να μου ξαναδείξει πώς θα ανεβάσω αυτό το ρημαδομήνυμα στο blog, γιατί το ξέχασα και γιατί θέλω να την ξανακούσω.
Περιμένω νεώτερά σας, επί του θέματος και επί παντός, όπως πάντα, αλλά μη μου φύγετε από το θέμα !
Πολλά Φιλιά, Σίσσυ Β.
4 σχόλια:
Ναι ναι να οργανωθούμε...
Ποιό είπαμε είναι το τηλέφωνο του παιδιού στην φωτό; Συμμαθητής μας;
Βλέπω πως τα κορίτσια της παρέας αρχίζουν και μιμούνται τον Βαγιανό, εκτός εάν η Σίσσυ κάνει προπόνηση για την αποστολή της.
Σε κάθε περίπτωση είναι ενδιαφέρουσα η μεταστροφή αυτή (είδατε τι κάνουν οι κακές παρέες;;;;)
Εγώ, πάλι, μια χαρά οργάνωση βλέπω. 55 άτομα -μέχρι τώρα- ψήφισαν, που θα πει ότι σύσσωμη κινητοποιήθηκε όλη η τάξη και άρχισαν να σαλεύουν και οι διπλανές. Τοίχο τοίχο το πάμε μέχρι νηπιαγωγείο, ή μου φαίνεται;
Το δική μου τη φωνή δεν την έχετε ακούσει μέχρι σήμερα, για τουλάχιστον 25 χρόνια, πάνω από το 95% της ομάδας που βλέπω στο blog.
Συνδέθηκα μόλις σήμερα, μετά από ένα τηλέφωνο που δέχθηκα στο κινητό μου χθες το απόγευμα.
Οδηγούσα εκείνη τη στιγμή, ήμουν μαζί με έναν εξαίρετο φίλο από τη δουλειά, λέγαμε τα γνωστά (υποθέτω) σε όλους περί αδικιών σε όλα τα μήκη και πλάτη του σύμπαντος και ακούω μια φωνή να λέει "Είμαι ο Κώστας ο Βασιλείου".
Ατάραχος, και σιγά που δεν ξέρουν όλοι όσοι με γνωρίζουν καλύτερα ότι δεν θυμάμαι με τίποτα ονόματα δυο δευτερόλεπτα μετά τη λήξη της όποιας συνάντησης, αντιδρώ με τα γνωστά: "Για σου βρε Κώστα, τι κάνεις, ζέστη σήμερα..." κ.λ.π. Χμμμ.... λίγο αργότερα και αφού η κουβέντα έχει προχωρήσει έρχεται και η κρίσιμη ερώτηση. Όχι, όχι αυτή που έχεις στην άκρη της γλώσσας σου, "Συγνώμη, θυμίστε μου αν έχετε την καλοσύνη...", αλλά η άλλη, "Τί έχουμε Κώστα;".
Διότι τα πράγματα είναι απλά τα τελευταία χρόνια, όσο θυμόμουν τον εαυτό μου δηλαδή: δουλεύω. Μόνο. Εντελώς. Απόλυτα. Άρα για δουλειά είναι, καμμία αμφιβολία, να δούμε τώρα μπας και καταλάβουμε τι γίνεται.
Εκεί κάπου πέφτει η βόμβα: "Να, προγραμματίζουμε μια συνάντηση η τάξη του '83, και ήθελα να ρωτήσω...". Χάθηκα. Η τάξη του '83. 1983. 25 χρόνια πίσω. Και τη φωνή την ξέρω, φυσικά, είναι ο Κώστας, ο Βασιλείου!
"Ξέρεις, έχουμε κάνει δυο συναντήσεις μέχρι σήμερα, αλλά δεν μπορούσαμε να σε βρούμε.". Διόλου περίεργο, με το μυαλό μου, εδώ εγώ και δεν ξέρω που βρίσκομαι σχεδόν.
"Έχουμε κάνει κι ένα site, o Δημήτρης ο Βαγιανός, ψάξε τάξη του 83 και θα το βρείς".
Αν δεν ήταν ο φίλος μαζί μου, είχα μείνει στη μεσαία λωρίδα της Συγγρού κόκκαλο επι τόπου, με laptop και 3G σύνδεση να δω τι λέει η φωνή, αν ονειρεύομαι ή κάποια παγκόσμια συνομωσία προσπαθεί να με σταματήσει το μόνο απόγευμα που προσπαθώ μετά από χίλια παρακάλια να είμαι σπίτι "νωρίς", διότι έχει γεννέθλια η κόρη μου!
Τάξη του 1983, μου κόψατε την ανάσα! Με γυρίσατε σε εποχές άλλες, σε αναμνήσεις που σχεδόν είχαν σβήσει, αλλά πεισματικά από καιρό σε καιρό αναδύονταν για να μου θυμίσουν εκείνα τα υπέροχα χρόνια στο 7ο, Γυμνάσιο Αρρένων Αθήνας (ευτυχώς το Αρρένων δεν κράτησε πολύ).
Ναι, μου έχετε λείψει απίστευτα ΌΛΟΙ.
Οποτεδήποτε, οπουδήποτε, θα έρθω να σας βρώ. Μόνο... θα συγχωρέσετε το χρόνο που έχει περάσει από πάνω μου, δεν τον εμπόδισα σε τίποτα να αφήσει τα σημάδια του. Βλέπω τώρα στις φωτογραφίες που είναι ανηρτημένες ότι κάποιοι/ες είναι σχεδόν όπως τότε, και (ομολογώ), ζηλεύω.
Περιμένω τηλέφωνο για μέρα, ώρα, τόπο.
Δημήτρης Γαροφαλλίδης
Δημοσίευση σχολίου