reunion2 ή όταν η πραγματικότητα ξεπερνά την επιθυμία

Αγαπητοί φίλοι και φίλες σας χαιρετώ,

Τα τελευταία χρόνια, όταν και ξεκίνησε το φαινόμενο της συναντήσεως των πρώην συμμαθητών (reunion) είχα πολλές φορές έντονη την επιθυμία να μπορέσουμε κάποια στιγμή και εμείς να ξαναβρεθούμε και να θυμηθούμε "τα παλιά". Βεβαίως δεν πίστευα πως τελικώς αυτό θα πραγματοποιηθεί, καθόσον τα χρόνια είχαν περάσει και ουδεμία σχετική πρωτοβουλία ευρίσκετο σε εξέλιξη. Ωσπου κάποια μέρα .......

Ανακαλύπτω το blog της τάξης μας - οποία συναισθήματα νοσταλγίας, οποίες αναμνήσεις και μνήμες κατακλύζουν την ψυχή. Είμαι μάλιστα τυχερός, αφού η ανακάλυψή μου συμπίπτει με νέα προσπάθεια συναντήσεως, που ευρίσκεται σε εξέλιξη. Είναι φανερό πως η επιθυμία τείνει να γίνει πραγματικότητα.

Πράγματι, λίγες ημέρες μετά, φθάνει η στιγμή που θα ξαναδώ τους πρώην συμμαθητές μου και τις πρώην συμμαθήτριες. Εχω αλλάξει εγώ;;;; - έχουν αλλάξει εκείνοι;;;;; - πόσους θα θυμηθώ και πόσοι θα με θυμηθούν;;;;; Υπάρχουν στιγμές που, ποιητική αδεία, δεν βλέπω την ώρα να φθάσει η συγκεκριμένη ημέρα, όπως υπάρχουν και στιγμές που πλανάται το ερώτημα: και εάν η συνάντηση είναι φιάσκο, μήπως είναι προτιμότερο να παραμείνει κανείς με την νοσταλγία και την γλυκιά προσμονή;;;;;

Τελικώς η ώρα φθάνει και η ταπεινότητά μου αφικνείται στον χώρο συναντήσεως. Οι πρώτοι που βλέπω είναι ο Δημήτρης Βαγιανός (οποία δυστυχία ο πρώτος που βλέπω να είναι ο Δημήτρης - χιούμορ), ο Αλέξης Βουράκης (εδώ δεν έχει χιούμορ - Αλέξη φοβάμαι, δεν με παίρνει να πω κάτι σε βάρος σου), ο Γιώργος Δανιηλίδης (ούτε και εδώ έχει χιούμορ - θέλω να ταξιδεύω με ασφαλή αεροπλάνα), η Αννυ Αποστόλου (τι προσπάθεια χιούμορ να κάνω θα με φάει ο Βαγιανός), η Σοφία Δημητρίου (αδυναμία μου από το σχολείο οπότε και εδώ δεν έχει σχόλιο), η Σίσυ Βερελή (Σίσυ είσαι η μοναδική που μου απάντησες στα mail, άρα έχεις ασυλία). Σιγά - σιγά φθάνουν και οι υπόλοιποι κύριοι και κυρίες.


Η διαπίστωση είναι ίδια για όλους: ουδείς έχει αλλάξει (πέραν ανεπαίσθητων άμα τε και φυσιολογικών εμφανισιακών αλλαγών) - κατά το μάλλον ή ήττον ξαναβλέπω 18χρονα παιδιά με τις ίδιες τρέλλες, τις ίδιες εκφράσεις, τις ίδιες γκριμάτσες. Ο χρόνος στάθηκε γενναιόδωρος σε όλους.


Η αρχική αμηχανία ξεπερνιέται αμέσως και η βραδυά κυλά απίστευτα όμορφα, σε σημείο που μέχρι και ο σοβαρός Διονύσης Αγγελάκης ¨τα δίνει όλα" στο χορό. Είναι χαρακτηριστικό πως ουδείς ήθελε να φύγει, ακόμα και την ώρα που συνοδεύαμε τις κυρίες στα αυτοκίνητά τους βρίσκαμε αφορμή για να παρατείνουμε την παραμονή μας (εκτός εάν η γοητεία της Λένας επιδρούσε στους κυρίους της παρέας - Λένα ελπίζω να μην έχει βαρύ χέρι ο σύζυγος). Σκοπίμως δεν αναφέρομαι στις υπόλοιπες κυρίες, αφού οι κύριοι - κοκόρια απεχώρησαν μόνοι τους και τις συνόδευσα εγώ (να αναρωτιούνται τι ακολούθησε).


Τελικώς ο αποχωρισμός δεν προκαλεί μελαγχολία αφού η συνάντηση ανανεώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα.


Ας είστε καλά παιδιά, ειλικρινά η πραγματικότητα ξεπέρασε την φαντασία, σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου (αυτό ακούστηκε πολιτική δήλωση).


Υ.Γ. 1) Μια και είμαι ο μόνος που μένω στα Βόρεια Προάστεια και η παραπομπή στον κίτρινο τύπο με φωτογραφίζει οφείλω να υπενθυμίσω στον Δημήτρη Βαγιανό πως δεν πρέπει να διαδίδουμε τα μυστικά των άλλων.
Υ.Γ.2) Οσο και να ενοχλεί κάποιους και παρά τις άοκνες αντίθετες προσπάθειές τους τελικώς εμένα προτίμησαν η Αννυ και η Σοφία για την επιστροφή τους.
Υ.Γ.3) Η επόμενη συνάντησή μας δεν είναι υποχρεωτικό να γίνει στην καρδιά του καλοκαιριού και η αρχή του καλή είναι
Υ.Γ.4) Δημήτρη - Γιώργο προσέχετε τις κινήσεις σας στην έκθεση - είμαι νομικός σύμβουλος κάποιων "κοριτσιών" που θα εμφανισθούν εκεί.